Blog

Eerste indruk...(blog)

31 maart 2011

Geschreven door Heleen Keinemans

‘Nee, zij wordt het niet’, denk ik als ze de lift uitstapt. We stellen ons voor en ik vraag haar mij te volgen naar de vergaderruimte. We zijn op zoek naar een nieuwe manager voor de commerciële afdeling en Danielle is één van de kandidaten. Vaak weet ik al in de eerste seconden van de kennismaking of iemand bij een organisatie past. In eerste instantie denk ik bij deze kandidate dus van niet. Maar ik mag me daar niet door laten leiden, want ik moet ook kijken door de ogen van de werkgever. Je kunt iemand niet afwijzen op een eerste indruk. Daarbij, de directeur van de afdeling zit er ook bij en wie weet heeft hij wel een andere mening. We schenken koffie in en schakelen snel over naar het doel van het gesprek. Naarmate het gesprek vordert krijg ik ineens de indruk dat er een klik ontstaat tussen de directeur en Danielle. Ik heb al meerdere gesprekken met deze directeur gevoerd en kan redelijk goed inschatten wanneer hij wel of niet geïnteresseerd is in een kandidaat. Ik laat het vragen stellen even aan hem over en leun achterover in mijn stoel om hen te observeren. Ze worden beiden steeds enthousiaster en uit de vragen die zij stelt blijkt haar groeiende interesse. Ze zitten bijna al een heel nieuw concept te ontwikkelen, het ene idee na het andere vliegt over tafel. Ik word ook steeds blijer, dit zou wel eens kunnen betekenen dat het raak is! We zijn al maanden op zoek naar een goede kandidaat en nu zou het zo maar kunnen dat we hem, eh…, haar hebben gevonden. Het gesprek nadert het einde en we willen afronden. Een afspraak voor een vervolggesprek ligt voor de hand. “Oh ja”, zegt ze, “ik wilde nog wel even vragen of het mogelijk is om in deze functie 32 uur te werken?” Een oorverdovende stilte valt. Ik durf de directeur niet aan te kijken, want ik weet heel goed hoe hij er over denkt. Na enige seconden zegt hij dan ook: “Nee, dat kan absoluut niet. Jammer dat je dit niet eerder hebt gezegd, dan had dit gesprek niet zo lang hoeven duren”. Pardon?! Ik probeer nog voorzichtig: “… maar we kunnen het hier toch eerst nog wel even over hebben?” Nee. Het is en blijft nee. Teleurgesteld nemen we afscheid van elkaar.

In de maanden daarna spreken we de ene kandidaat na de andere. Niemand blijkt geschikt voor de functie. We worden er moedeloos van. Tot we een telefoontje krijgen van Danielle. Ze wil weten of we er al in geslaagd zijn een kandidaat te vinden. En zo niet, dan wil ze ons graag laten weten dat ze dan ze nog steeds wel  geïnteresseerd is in de functie. De directeur reageert opgelucht. Hij is in de afgelopen maanden een beetje bijgedraaid in zijn opvatting over parttime werkende managers. We nodigen Danielle nogmaals uit voor een gesprek en….. ze wordt aangenomen! Eerste indruk: belangrijk, maar niet bepalend.

Delen: